Przejdź do nawigacji Przejdź do treści strony

Urodził się 30 września 1240 (1242) r. Był księciem, wnukiem Konrada Mazowieckiego. W historii Sieradza i ziemi sieradzkiej odegrał istotną rolę. W wieku 20 lat objął panowaniem Księstwo Sieradzkie na mocy porozumienia z ojcem, któremu zwrócił Księstwo Łęczyckie. W wyniku owego układu zawartego 1262 r. rozgraniczono trwale oba księstwa. Nowy władca rozpoczął swe rządy energicznie i z rozmachem, chciał bowiem, aby znaczenie gospodarcze jego ziem rosło. Zakładał nowe wsie i osiedla. Za jego panowania lokowane były miasta Nowa Brzeźnica, Radomsko, Lutomiersk. Miasta te i stolica Księstwa Sieradzkiego otrzymały też od swego władcy liczne przywileje, poczynania te spowodowały wzrost znaczenia gospodarczego księstwa, a do grodu sieradzkiego zaczęli napływać kupcy i osadnicy.


Od 1264 r. Leszek Czarny rezydował już na trwałe w Sieradzu. Jego dbałość o swe niewielkie księstwo przyczyniła się również do wzrostu popularności wśród jego mieszkańców, zwłaszcza rycerstwa i mieszczan. Jego działania wywarły duży wpływ na rozwój poddanych ziem. W okresie, gdy żył Leszek Czarny Księstwo Sieradzkie nie było rozwinięte, i posiadało niewiele miast, a na całym jego obszarze mieszkało zaledwie 60 tys. ludzi.


Okres ten jest o tyle istotnym, że przypada nań szczytowy moment rozdrobnienia feudalnego na ziemiach polskich.   Książę Leszek Czarny przez niektórych historyków określany jest mianem prekursora monarchii stanowej

Rozpocznij wpisywanie wyszukiwanej frazy

Brak wyników wyszukiwania